10 Kasım anma töreni hazırlıklarını izlerken korkaklığın ve çıkarların böldüğü milletimi, tüylerim diken diken boğazım düğüm düğüm izleyerek, buruk, kırık hissederek metroya indim.
İstasyon boştu, sevindim. Sıkılan içime etrafımı çeviren boşluk su serpti.
Tren geldi, girdim içeri, arkama öylesine baktığımda içi dopdolu bir çanta ve üzerindeki pati logosu ile göz göze geldim. Dop dolu çanta kafamda yaşayan onca düşünce, kalbimde taşıdığım onca anıyı anımsatırken, pati logosu ise O'nu anımsattı.
Gülümsedim. gülüp geçmeyi tercih etmek yerine yıkıp geçmeyi etmek hangi çocukluk anısının izi olabilir?
Tesadüfler gelecekte olacaklar için yol notudur belki.
Sabah aklıma gelip geçenlere bir onay, o da seni düşünüyor demektir.
Toplan git demektir belki de.
Bilinmez.
Hayatı yaşanır kılan da bu bilinmezlik değil mi zaten.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder