Cuma, Eylül 16

keşke kör ölüp badem gözlü olsaydı

ne kıymetli atasözlerimiz var. benim hikayem bir atasözünü ilk defa boşa çıkaracak nitelikte. benim bir arkadasım tam işlerini yoluna koymuş, üretmeye başlamışken öldü.
çok düşündüm neden diye, çok ağladım da. ölüme ağlamak her zamanki ağlamalara benzemiyor, sadece ağlıyorsun ve o lsa şimdi benim şunu yapmamı derdi gibi kendini o denli kaybediyorsun ki bir süre o şimdi ben bunu yaptıgımda şunu derdi en iyisi ben şimdi bunu değil onu yapayım yoluna giriveriyorsun.
hele ki sana en son dediği laflar yok mu? direk tek tek hayat geçirmeye başlıyorsun.

bir süre yanımızda gibi geliyor ki öyle de .

peki ya sonra

yılar geçince ne değişiyor.

hiç bir şey.

hala ağlıyorsun ve neden diyorsun?